Ινστιτούτο Gatestone, Παρασκευή 25.8.2017
του Bruce Bawer*

Εξετάζοντας στατιστικά στοιχεία από τη Γαλλία, τη Βρετανία, τη Γερμανία, τη Σουηδία, τη Νορβηγία, τη Δανία και τη Ρωσία ο Enstand υπογραμμίζει ότι μία στις επτά παραπάνω χώρες «σαφώς διακρίνει ένα μικρό αριθμό περιπτώσεων αντισημιτικών περιστατικών παρά τον «σχετικά μεγάλο εβραϊκό πληθυσμό τους…»

Εντελώς παράλογα, κάθε φορά που κάποιος ζωγραφίζει μια σβάστικα, η σουηδική κυβέρνηση αυτομάτως το θεωρεί «ακροδεξιά» ενέργεια.

Ο Enstand στην έρευνά της καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι ακροδεξιοί, και στις τέσσερεις μεγαλύτερες χώρες της Δυτικής Ευρώπης «συνιστούν μια σαφή μειονότητα δραστών». Πραγματικά, «σε Γαλλία, Σουηδία και ΗΒ (αλλά όχι στη Γερμανία) οι δράστες εκλαμβάνονται συχνότερα σαν ακροαριστεροί παρά ως ακροδεξιοί.»

Για ορισμένους από μας είναι κοινό μυστικό ότι η αντισημιτική βία στην Ευρώπη βρίσκεται σε έξαρση και ότι οι δράστες είναι κυρίως μουσουλμάνοι. Ωστόσο πολλοί πολιτικοί και ΜΜΕ καταβάλλουν ακούραστες προσπάθειες να συγκαλύψουν αυτό το ενοχλητικό γεγονός σε σημείο ώστε να είναι κανείς πάντοτε ευγνώμων, όταν υπάρχει επίσημη –ή τουλάχιστον- ημι-επίσημη επιβεβαίωση αυτού που όλοι γνωρίζουν.

Είναι λοιπόν ευχάριστο γεγονός ότι μία νέα έκθεση, με τίτλο Η Αντισημιτική Βία στην Ευρώπη, 2005-2015 με συντάκτη τον Johannes Due Enstad από το Κέντρο Σπουδών του Ολοκαυτώματος με έδρα το Όσλο και το Πανεπιστήμιο του Όσλο, και εκδότη τα δύο αυτά ιδρύματα, είναι ευχάριστα ειλικρινής με το θέμα που πραγματεύεται, παρόλο που έχει αφετηριακό χαρακτήρα. Ο Enstand τονίζει ότι, ενώ η αντισημιτική βία έχει μειωθεί στις ΗΠΑ από το 1994, έχει παρουσιάσει αύξηση παγκοσμίως. Και αυτό, βεβαίως, αφορά ως επί το πλείστον την Ευρώπη.  

Εξετάζοντας στατιστικά στοιχεία από τη Γαλλία, τη Βρετανία, τη Γερμανία, τη Σουηδία, τη Νορβηγία, τη Δανία και τη Ρωσία ο Enstand υπογραμμίζει ότι μία στις επτά παραπάνω χώρες «σαφώς διακρίνει ένα μικρό αριθμό περιπτώσεων αντισημιτικών περιστατικών παρά τον «σχετικά μεγάλο εβραϊκό πληθυσμό τους». Και προσθέτει ότι η εν λόγω χώρα «είναι και η μοναδική περίπτωση όπου δεν υπάρχει θέμα για τους Εβραίους ώστε να αποφεύγουν να δηλώνουν δημόσια την ταυτότητά τους». Επιπλέον, είναι και η μοναδική από τις έξι χώρες όπου οι πλειοψηφία των δραστών αντισημιτικών πράξεων βίας δεν είναι μουσουλμάνοι. Και σε ποια χώρα αναφέρεται ο Enstand; στη Ρωσία.

Ότι στη Ρωσία δεν υπάρχει σχετικώς αντισημιτική βία ίσως να ακούγεται παράξενο στ’ αφτιά κάποιου που είναι εξοικειωμένος με τους όρους Cossack και refusenik αλλ’ όμως αυτό συμβαίνει πραγματικά. Ίσως γιατί όσοι θέλουν να τραμπουκίσουν Εβραίους γνωρίζουν ότι, εάν συλληφθούν να διαπράττουν πράξεις βίας, δεν θα έχουν καλές συνέπειες. Στη Δυτική Ευρώπη αντίθετα, τα δικαστήρια δείχνουν επιείκεια, ο χρόνος εγκλεισμού είναι μικρός και οι φυλακές εξαιρετικά άνετες. Και ενώ οι μουσουλμάνοι γνωρίζουν ότι αποτελούν προστατευόμενη τάξη στη Δυτική Ευρώπη, με δυνατότητα να διαπράττει κάθε είδους παρανομία χωρίς σχεδόν καμία τιμωρία, η Ρωσία του Πούτιν πολύ απέχει από αυτά.

Αν όμως δεν είναι οι μουσουλμάνοι οι πρωταγωνιστές στα αντισημιτικά εγκλήματα στις εγκληματολογικές στατιστικές στη Ρωσία, τότε ποιοι είναι; Οι ακροδεξιοί εξτρεμιστές. Παρόλο που οι πολιτικοί και τα ΜΜΕ στη Δυτική Ευρώπη αρέσκονται να ομιλούν σαν να απειλούνται κατ’ εξοχήν οι Εβραίοι (και άλλοι) και στις χώρες τους από τους ακροδεξιούς, η Ρωσία είναι στην ουσία η μοναδική από τις επτά χώρες στη μελέτη του Enstand όπου αυτή η ομάδα παίζει σημαντικό ρόλο σε αντισημιτικές ενέργειες.

Και τι συμβαίνει με τις άλλες χώρες; Η Δανία έχει λίγους Εβραίους και η Νορβηγία ακόμη λιγότερους. Έτσι οι δύο αυτές χώρες παίζουν σχετικά μικρό ρόλο στη μελέτη του Enstand. Έτσι απομένουν η Γερμανία, η Βρετανία, η Γαλλία και η Σουηδία. Σχεδόν 10% των Γάλλων Εβραίων δηλώνει ότι έχει υποστεί σωματική επίθεση τα τελευταία πέντε χρόνια, επειδή είναι Εβραίοι. Στη Γερμανία και τη Σουηδία το ποσοστό είναι περίπου στο 7,5%, στη Βρετανία σχεδόν 5%. Ερωτηθέντες πόσο συχνά «αποφεύγουν να επισκέπτονται εβραϊκά μέρη ή να παρίστανται σε εβραϊκές εκδηλώσεις» λόγω του ό,τι φοβούνται πως κινδυνεύουν, το 7,9% των Εβραίων της Σουηδίας δηλώνει «συχνά», ενώ ακολουθούν οι ομόθρησκοί τους σε Γαλλία, Γερμανία και Βρετανία (όπου ο αριθμός είναι μόλις 1,2%). Ερωτηθέντες εάν «αποφεύγουν να φορούν, να μεταφέρουν ή να επιδεικνύουν πράγματα» που θα μπορούσαν δημοσίως να τους ταυτοποιήσουν ως Εβραίους, το 60% των Εβραίων της Σουηδίας λέει ότι αυτό συμβαίνει «συνεχώς» ή «συχνά» με τις υπόλοιπες χώρες να ακολουθούν με την ίδια σειρά: Γαλλία, Γερμανία και Βρετανία.

Σχεδόν το 50% των Εβραίων της Γαλλίας έχει σκεφτεί να μεταναστεύσει επειδή νιώθει ότι απειλείται μέσα στην ίδια του τη χώρα. Για τη Γερμανία το ποσοστό είναι 25% και για Σουηδία και Βρετανία είναι λίγο πιο κάτω από 20%.  

Ο Enstand μελετά προσεκτικά επίσημες στατιστικές από όλες τις υπό εξέταση χώρες αλλά ανακαλύπτει ότι, ενώ εκείνες οι στατιστικές από τις περισσότερες χώρες στην ουσία «παίζουν» με τα αποτελέσματα ανεξαρτήτων ερευνών, εκείνες που δημοσιεύονται σε Γερμανία και Σουηδία δημιουργούν υποψίες, και σε ορισμένες περιπτώσεις προδίδουν τις ξεκάθαρες προσπάθειες αξιωματούχων να κάνουν μασάζ στους αριθμούς προκειμένου να αποφύγουν ορισμένα ενοχλητικά γεγονότα. Λ.χ., ενώ μία ανεξάρτητη έρευνα καταλήγει στο συμπέρασμα ότι στη Γερμανία ακροδεξιοί εξτρεμιστές σχηματίζουν μία μικρή μειοψηφία δραστών αντισημιτικής βίας, οι στατιστικές της γερμανικής αστυνομίας επιρρίπτει τις ευθύνες για τις πράξεις βίας σε δεξιούς. Ο Enstand με τον δικό του ευγενικό τρόπο, συμπεραίνει ότι αυτή η αντινομία οφείλεται σε «πρόβλημα κατηγοριοποίησης». «Θα ήταν δυνατό», διερωτάται ο Enstand, «να θεωρεί η γερμανική αστυνομία τον αντισημιτισμό σαν ένα είδος δεξιάς ιδεολογίας και να ταξινομεί έτσι τις περισσότερες αντισημιτικές επιθέσεις σαν δεξιές, ανεξαρτήτως από την εθνικότητα ή το θρησκευτικό υπόβαθρο του δράστη;» Ένα άλλο πρόβλημα είναι ότι οι Γερμανοί αξιωματούχοι κατηγοριοποιούν ορισμένα περιστατικά –συμπεριλαμβανομένης και μιας βομβιστικής εναντίον συναγωγής- ως αντι-ισραηλινή και όχι αντισημιτική.

Βεβαίως η αποκλειστική απόδοση του αντισημιτισμού στην άκρα Δεξιά είναι γελοία όπως και η διάκριση μεταξύ «αντι-ισραηλινού» και «αντισημιτικού». Όμως αυτού του είδους τα λογοπαίγνια που αποτελούν τμήμα της επίσημης γλώσσας των Γερμανών αξιωματούχων δεν ξαφνιάζει κανένα. Παρόμοια ευτελή παιχνίδια με τη σημασιολογία και τη στατιστική προκειμένου να αποφευχθούν να δειχθούν ως υπαίτιοι οι μουσουλμάνοι συμβαδίζουν απολύτως με τη σημερινή πρακτική τόσο της γερμανικής κυβέρνησης όσο και των ΜΜΕ να υποβαθμίσουν την έκταση των σεξουαλικών επιθέσεων και άλλων εγκλημάτων των μουσουλμάνων, με πιο αξιοσημείωτη την μαζική σεξουαλική επίθεση στην Κολωνία την Παραμονή του Νέου Έτους 2016, έπειτα από την οποία, όπως το έθεσε ο Ezra Levant, δεν ψευδόταν ως προς την έκταση των ακροτήτων μόνο ο αρχηγός της αστυνομίας της Κολωνίας αλλά και τα ΜΜΕ. Το ίδιο ψευδόταν το Υπουργείο Δικαιοσύνης. Ο δήμαρχος ψευδόταν». Όλα αυτά είναι εναρμονισμένα με την λυσσαλέα αποφασιστικότητα της Γερμανίδας Καγκελαρίου Άγκελα Μέρκελ να κατασταλεί η κριτική εναντίον των μουσουλμάνων.

Και οι αριθμοί της σουηδικής κυβέρνησης είναι αμφισβητήσιμοι. Ενώ αποδίδει “μια μειονότητα» αντισημιτικών περιστατικών σε “ακροδεξιούς εξτρεμιστές”, οι επίσημες σουηδικές εκθέσεις προτιμούν να μην αναφέρουν ποιοι ευθύνονται για την πλειοψηφία τους. Το πιο πολύ που μπορούν να κάνουν είναι να τονίσουν ότι πολλές «εκφράσεις αντισημιτισμού συνδέονται με … διενέξεις στη Μέση Ανατολή». Φαίνεται σαφώς ότι πρόκειται για έναν ευφημιστικό τρόπο να δειχθεί ότι οι εν λόγω δράστες είναι μουσουλμάνοι. Σε κάθε περιστατικό, τα συγκλονιστικά στοιχεία που δεν δόθηκαν στη δημοσιότητα καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι περισσότεροι από όσους διαπράττουν αντισημιτικές πράξεις βίας στη Σουηδία είναι στην πραγματικότητα μουσουλμάνοι. Για παράδειγμα, η Judith Popinski, επιζήσασα από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, η οποία ζει στο Malmö, δήλωσε το 2010 στην Sunday Telegraph ότι βίωνε σε εκείνη την πόλη το ίδιο «μίσος» που είχαν επιδείξει προς αυτή οι Ναζί, όμως αυτή τη φορά, είπε, «προερχόταν από μουσουλμάνους μετανάστες. Οι Εβραίοι τώρα φοβούνται».

Υπάρχουν όμως κι άλλα. Όπως οι Γερμανοί, έτσι και οι Σουηδοί φαίνεται να έχουν «πρόβλημα κατηγοριοποίησης». Εντελώς παράλογα, κάθε φορά που κάποιος ζωγραφίζει μια σβάστικα, η σουηδική κυβέρνηση αυτομάτως το θεωρεί «ακροδεξιά» ενέργεια.

Επίσης, αφού εξέτασε τόσο τα επίσημα όσο και τα ανεξάρτητα στοιχεία, ο Enstand κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεξιοί, και στις τέσσερεις μεγάλες χώρες της έρευνάς του, «αποτελούν ξεκάθαρη μειονότητα δραστών». Πράγματι, «στη Γαλλία, τη Σουηδία και το ΗΒ (όμως όχι στη Γερμανία) ο δράστης εκλαμβάνεται συχνότερα ως αριστερός παρά ως δεξιός».

Αν τα δυτικά ΜΜΕ ενδιαφέρονταν για τα γεγονότα, η έκθεση του Enstand θα προσλάμβανε ευρύτερη διάδοση και θα καταργούσε μερικούς μύθους. Δεν θα έκανα μια τέτοια πρόβλεψη.

*Ο Bruce Bawer είναι συγγραφέας του νέου μυθιστορήματος The Alhambra (από τις εκδόσεις Swamp Fox). Το βιβλίο του με τίτλο  While Europe Slept (2006) έγινε bestseller στους New York Times ενώ έφτασε στους τελικούς του National Book Critics Circle Award.

https://www.gatestoneinstitute.org/10896/antisemitism-europe