Με αφορμή τις πολεμικές συρράξεις στη Λωρίδα της Γάζας έλαβα ένα κείμενο από μια φίλη μου, που έχει σπουδάσει στο Ισραήλ και γνωρίζει την κατάσταση από πρώτο χέρι. Το μεταφέρω αυτούσιο. Ο καθένας βγάζει τα συμπεράσματά του…Πάντως η κατάσταση στην Γη της Επαγγελίας δεν επιδέχεται ανάλυση παραμυθιού με τον καλό και τον κακό…ούτε αναλύσεις άσπρο-μαύρο.
Οι Εβραίοι ήταν ανέκαθεν μόδα σε καιρούς κρίσης. Τώρα βέβαια πέρασαν οι καιροί που μπορούσαμε να τους δαιμονοποιούμε κατηγορώντας τους για βεβήλωση της όστιας και τελετουργικούς φόνους παιδιών. Κινδυνεύουμε να χρεωθούμε αντί-σημιτισμό. Ευτυχώς προσφέρονται πλέον οι Ισραηλινοί για παρόμοιες –και παντός καιρού- χρήσεις.
Οι Ισραηλινοί είναι οι νέοι Εβραίοι. Όλως τυχαίως είναι ΚΑΙ Εβραίοι. Και ως τέτοιοι έχουν πάντα άδικο. Αυτό ίσως εξηγεί γιατί, ενώ από την αρχή της βδομάδας οι Ισραηλινοί έκαναν έκκληση για τις ρουκέτες που έπεφταν βροχή στη χώρα τους, στοχεύοντας αδιακρίτως άμαχο πληθυσμό, τα ελληνικά media πήραν χαμπάρι το θέμα μόνο όταν το Ισραήλ αποφάσισε να ανταποδώσει. Το αποτέλεσμα; Άλλη μια Ισραηλινή αντ-επίθεση που παρουσιάζεται ως επίθεση από το πουθενά. Έτσι, απλά επειδή οι Ισραηλινοί είναι αιμοβόροι, γουστάρουν αίμα ρε παιδί μου.
Κάθε φορά που ο κύκλος βίας ξετυλίγεται από τα ελληνικά –και όχι μόνο- ΜΜΕ, αρχίζει, όχι τυχαία, με σκηνές καταστροφής από την Παλαιστίνη: Ταλαιπωρημένα παιδιά με τεράστια δακρυσμένα μάτια, Άραβες που κλαίνε για το κατεστραμμένο τους σπίτι και πομπές οργισμένων που ακολουθούν τα φέρετρα των «μαρτύρων» της Χαμάς –αφίσες των οποίων, ως είθισται, θα κοσμήσουν αργότερα τους τοίχους της Παλαιστίνης ως φόρος τιμής. Ολόκληρος ο πόλεμος παρουσιάζεται από την οπτική γωνία των Παλαιστινίων
Το εξοργιστικό είναι πως σπάνια βλέπουμε τέτοιες εικόνες από το Ισραήλ, ακόμα και όταν αθώοι πολίτες σκοτώνονται, χάνουν το σπίτι τους και τρέχουν τρομοκρατημένοι στα καταφύγια κάθε φορά που ηχούν οι σειρήνες του πολέμου. Οι τρεις Ισραηλινοί που σκοτώθηκαν προχθές είναι ψιλά γράμματα. Είναι σαν να υπάρχει μία άρρητη συμφωνία πως οι ζωές και οι συμφορές των Ισραηλινών δεν μετράνε όσο των Παλαιστινίων. Ότι κατά βάθος τους αξίζει ό,τι παθαίνουν.
Σημειωτέον, όταν οι Ισραηλινές δυνάμεις κατόρθωσαν να δολοφονήσουν τον αρχηγό της στρατιωτικής πτέρυγας της Χαμάς Ahmad Jabari με ένα «χειρουργικό», στοχευμένο χτύπημα, η Χαμάς απάντησε με περισσότερες ρουκέτες προς κάθε κατεύθυνση. Είναι ενδεικτικό του ποιος μπαίνει στον κόπο να κάνει διάκριση ανάμεσα στους στρατιωτικούς στόχους και τους αθώους που παρεμβάλλονται ανάμεσά τους.
Οι Παλαιστινιακές απώλειες είναι βέβαια σαφώς υψηλότερες ένεκα της στρατιωτικής υπεροχής των Ισραηλινών. Κατά μία ειρωνική αντιστροφή, ο «σύγχρονος Δαβίδ» είναι Άραβας. Αλλά προφανώς δεν τα πάει τόσο καλά όσο ο βιβλικός πρόγονός του -η νίκη δε διαφαίνεται στον ορίζοντα. Μήπως τότε να αφήσει τις ψευτομαγκιές και να σταματήσει να προκαλεί τον «σύγχρονο Γολιάθ» που έχει πια κουραστεί από το συνεχές τεστάρισμα των ορίων του; Το να βαράς κάποιον και όταν αυτός σηκώσει το –βαρύτερο- χέρι του να βάζεις τις φωνές, είναι ο ορισμός της θρασυδειλίας. Αλλά αυτή είναι και ολόκληρη η λογική της τρομοκρατίας.
Σε καμία περίπτωση δεν τάσσομαι ανεπιφύλακτα υπέρ του Ισραήλ. Κάνει και αυτό ως κράτος τα λάθη του, τσιμπώντας κάθε φορά το δόλωμα των προβοκατόρων ενώ η κυβέρνηση Νετανιάχου δεν δείχνει ειλικρινή πρόθεση διαλόγου. Γιατί όμως να θεωρούνται όλοι οι Ισραηλινοί πολίτες υπεύθυνοι ενώ οι Παλαιστίνοι ποτέ να μην λογοδοτούν για τις πράξεις της εκλεγμένης από τους ίδιους Χαμάς;
Το παράδοξο εδώ δεν είναι το ίδιο το Μεσανατολικό. Είναι οι διαστάσεις που έχει αποκτήσει στα διεθνή Μέσα. Δεν είναι πια ένα διεθνές πρόβλημα, είναι ένα σύμβολο ικανό να ενώσει δεξιούς και αριστερούς, αντι-σιωνιστές και Αραβόφιλους, χριστιανούς, άθεους και μουσουλμάνους. Είναι από αυτά τα σπάνια ζητήματα που δε χρειάζεται να προβληματιστείς πολύ, η απάντηση είναι δεδομένη, οι ρόλοι σταθεροί. Και μέσα σε αυτό το βολικό κλίμα ομοφωνίας μπορείς να συμμετάσχεις στην κριτική της Ισραηλινής πολιτικής, συμπάσχοντας με τους Παλαιστίνιους, πηγαίνοντας σε καμια πορεία διαμαρτυρίας, και νιώθοντας καλά με τον εαυτό σου –ίσως και λίγο ήρωας. Ακόμα και όταν δεν έχεις ιδέα κατά πού πέφτει η Γάζα.
Το χειρότερο είναι πως με αυτή την άνευ όρων συμπαράσταση προς την Παλαιστινιακή πλευρά, οι υποστηρικτές της δεν συνειδητοποιούν πως στην πραγματικότητα την βλάπτουν. Πως με το να αντιμετωπίζουν έναν ολόκληρο λαό ως το αιώνιο θύμα, τον εμποδίζουν από το να ωριμάσει πολιτικά και να αναλάβει τις ευθύνες του. Πως δικαιολογώντας την αυτοκαταστροφική συμπεριφορά του, νομιμοποιούν ένα καταπιεστικό ισλαμικό καθεστώς που συχνά στρέφεται εναντίον των ίδιων του των υπηκόων.
Όσο οι Παλαιστίνιοι εξακολουθούν να βλέπουν τον εαυτό τους μέσα από το φιλο-Παλαιστινιακό πρίσμα του διεθνούς κοινού, δεν πρόκειται να αποδεχτούν την ύπαρξη του Ισραήλ ως γεγονός και να επιδιώξουν να βρουν μια λύση που θα καλυτερεύσει τη ζωή τους. Θα συνεχίσουν να νιώθουν μάρτυρες της πίστης και να περιμένουν τον Αλλάχ -ή τον καλό ακτιβιστή- να επέμβει.
Κι όσο οι Παλαιστίνιοι ρίχνουν βόμβες με τις πλάτες του δημοσιογράφου που πουλάει το δράμα τους, οι Ισραηλινοί θα απομονώνονται ακόμα περισσότερο πεπεισμένοι πως ό,τι και να κάνουν στο τέλος αυτοί θα είναι οι κακοί οπότε ποιο το νόημα να δείξουν αυτοσυγκράτηση; Και κάπως έτσι διαιωνίζεται το πρόβλημα με τις ευλογίες της διεθνούς κοινότητας που εκμεταλλεύεται μία αιματηρή διαμάχη για να καλύψει τα δικά της προβλήματα και να ξορκίσει τις δικές της ενοχές.
Νιοβη
ΥΓ Το κείμενο αυτό αποτελεί γνώμη αναγνώστριας και δεν απηχεί απαραίτητα την θέση της συντακτικής ομάδας των 12 Τετραγωνικών (Μάνος Πεπονάκης)