4.3.2008
Ο Μουρνίγιε στην γνωστή φωτογραφία της
αεροπειρατείας της TWA to 1985
Έχουν περάσει γύρω στις 20 ημέρες από τότε που κάποιος στη Δαμασκό έστειλε τον επιχειρησιακό διοικητή της Χεζμπολάχ και αρχιτρομοκράτη Ιμάντ Μουρνίγιε (γνωστό και ως Μεγάλος Αδελφός ή αλεπού) στη γη της Επαγγελίας, με τις παρθένες και όλα τα σχετικά αξεσουάρ, και ακόμα ακούω δημοσιογράφους (βλέπε προπαγανδιστές) να διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για τον φόνο του Μουρνίγιε και γενικότερα για την τακτική των στοχευμένων δολοφονιών του Ισραήλ.
Το είχα γράψει και όταν το Ισραήλ έστειλε στο δημιουργό του τον παραπληγικό αρχιτρομοκράτη και θρησκευτικό ηγέτη Αχμέντ Γιασσίν, και το λέω ξανά: Καλά τους κάνουν.
Όσοι παρακολουθούν τα γραπτά μου στο ελληνικό τύπο από τις αρχές της δεκαετίας του 80 ξέρουν πολύ καλά ότι ήμουν πάντα υπέρ ενός ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους, όπως επίσης ότι θεωρώ απαράδεκτο Eβραίοι να έχουν τόσα χρόνια υπό την κατοχή τους άλλο λαό. Όπως επίσης θεωρώ σωστό οι Παλαιστίνιοι να χτυπάνε τον ισραηλινό στρατό, που είναι στρατός κατοχής. Αλλά όταν όμως το θέμα φτάνει σε τρομοκρατία δεν σηκώνω κουβέντα. Είμαι αδιάλλακτος. Δεν υπάρχει δικαιολογία.
Παρεμπιπτόντως πριν μια εβδομάδα το Πάντειο Πανεπιστήμιο οργάνωσε μια συζήτηση μεταξύ 2 Ισραηλινών και 3 Ελλήνων δημοσιογράφων με θέμα δημοσιογραφική κάλυψη της Ισραηλινό-Παλαιστινιακής διαμάχης. Ένας από τους Έλληνες δημοσιογράφους ήταν και ο Αυγερόπουλος, ο παραγωγός της βραβευμένης τηλεοπτικής εκπομπής « Εξάντας» . Κάποια στιγμή ο βραβευμένος Αυγερόπουλος προσπάθησε να δικαιολογήσει τους βομβιστές αυτοκτονίας, αλλά τα μάζεψε γρήγορα όταν ένας από τους Ισραηλινούς τον ρώτησε: «Να καταλάβω, είσαι υπέρ της δολοφονίας παιδιών σε πιτσαρίες.»
Προσωπικά δεν έχω καμία αμφιβολία πως είναι υπέρ των βομβιστών (ίσως επειδή δείχνει καλά στη τηλεόραση) αλλά όπως είπα είναι προσωπική μου άποψη, την οποία συμμερίστηκε και Ελληνίδα δημοσιογράφος όταν το άκουσε και μου είπε: «σε ποιόν νομίζει ότι μιλάει [ο Αυγερόπουλος] στη γιαγιά που έχει εγκεφαλικό ?
Βέβαια θα μου πείτε αυτό σε μάρανε εδώ κοτζάμ BBC απεκάλεσε τον Μουρνίγιε στις 14 Φεβρουαρίου «μεγάλο ηγέτη» και τον συνέκρινε με τον δολοφονηθέντα Λιβανέζο Πρωθυπουργό Ραφίκ Χαρίρι. Και αν δεν ήταν ο πρώην φωτογράφος του πρακτορείου Associated Press (και απαχθέν ο ίδιος) Don Mell, το BBC δεν θα έκανε καμία διόρθωση.
Η τρομοκρατία εξ ορισμού σημαίνει τη δολοφονία αμάχων, και όσο καταλαβαίνω και δέχομαι επιθέσεις εναντίον στρατιωτικών στόχων σε περίπτωση κατοχής τόσο αρνούμαι να δεχτώ ότι η τρομοκρατία είναι αντίσταση. Όχι. Η τρομοκρατία είναι καθαρή δολοφονία αμάχων και ως εκ τούτου έγκλημα που πρέπει να τιμωρείται.
Ο μακαρίτης πλέον Μουρνίγιε τα τελευταία χρόνια είχε πληθώρα εγκλημάτων στο ενεργητικό του, γι΄ αυτό και καταζητείτο από 42 χώρες. Το 1992 βομβάρδισε την Ισραηλινή πρεσβεία στο Μπουένος Άιρες σκοτώνοντας 29 άτομα και τραυματίζοντας 200. Το 1994 βομβάρδισε το Πνευματικό Εβραϊκό Κέντρο στην ίδια πόλη σκοτώνοντας 85 άτομα (χώρια φυσικά οι τραυματίες) το 1985 έκανε την αεροπειρατεία στη πτήση 847 της TWA (βλέπε φωτογραφία) σκοτώνοντας έναν αμερικανό, και στη δεκαετία του 80 απήγαγε και σκότωσε πολλούς Δυτικούς από καθηγητές μέχρι δημοσιογράφους μεταξύ των οποίων και τους terry Anderson,Terry Waite, john McCarthy και άλλους.
Δεν με ενδιαφέρει ποιος τίναξε το Mitsubishi Pajero αμάξι του με αυτόν μέσα, με ενδιαφέρει ότι ένας ακόμα άνανδρος τρομοκράτης εγκατέλειψε τα εγκόσμια. Μάλιστα, όπως με όλους τους τρομοκράτες, σύμφωνα με τα διεθνή ΜΜΕ, ο μακαρίτης φοβόταν τόσο πολύ για τη ζωή του που όχι μόνο κοιμόταν κάθε βράδυ αλλού αλλά ούτε οι σωματοφύλακες του δεν ξέραν που κοιμόταν. Με άλλα λόγια ο άνθρωπος που έστελνε κόσμο να σκοτώσει αθώους και να σκοτωθούν υπέρ του «αγώνα» , έτρεμε στη ιδέα ότι μπορεί να θυσιάσει τη δική του ζωή για τον… αγώνα.
Και ας έρθουμε τώρα στην τακτική του Ισραήλ, της στοχευμένης δολοφονίας. Αν κάποιος νομίζει ότι το Ισραήλ θα κάτσει να δέχεται πυραύλους στις πόλεις του ή ότι θα ανεχτεί τη δολοφονία των πολιτών του από βομβιστές αυτοκτονίας χωρίς να κάνει τίποτα πλανάται πλάνην οικτράν.
Παρένθεση για να καταλάβουμε καλύτερα το θέμα. Εδώ στην Ελλάδα γίνεται το «έλα να δεις» για ένα όνομα. Αν θα λέγεται Μακεδονία, Άνω Μακεδονία, κάτω Μακεδονία, πέρα Μακεδονία, δώθε Μακεδονία (ναι ναι, από την ελληνική ταινία « Τζένη Τζένη » ) και ο λόγος που γίνεται ο χαμός είναι ότι μπορεί στο μέλλον ( ακούστε : μπορεί ) να ζητήσουν και άλλα οι κάτοικοι του.. Ενώ η Χαμάς που ζητάει (όχι μπορεί να ζητήσει στο μέλλον) την καταστροφή του Ισραήλ δεν επιτρέπεται στο κράτος αυτό να αμυνθεί. Κλείνει η παρένθεση.
Επιπλέον η τακτική των στοχευμένων δολοφονιών έχουν ένα επιπλέον πλεονέκτημα. Είναι αποτελεσματική. Όταν στις αρχές του χρόνου το Ισραήλ πολλαπλασίασε αυτές τις εκτελέσεις η Χαμάς άρχισε να συζητάει για ανακωχή. Το γιατί το Ισραήλ δεν δέχτηκε τη πρόταση είναι άλλο θέμα.
Η τακτική αυτή δουλεύει διότι αναγκάζει τους εγκεφάλους των τρομοκρατικών ενεργειών να κρύβονται αντί να σχεδιάζουν τρομοκρατικές ενέργειες. Ο αρχηγός της Χεζμπολάχ, Νασράλα, έχει να εμφανιστεί δημόσια από την αρχή του πόλεμου του Λιβάνου.
Και τέλος ένας επιπλέον λόγος που είμαι υπέρ της Ισραηλινής τακτικής είναι διότι αν η γιαγιά στη Σντερότ πρέπει να κοιμάται κάθε βράδυ σε καταφύγιο ας έχει τουλάχιστον ο τρομοκράτης τον φόβο του Ισραήλ και να κοιμάται κάθε βράδυ αλλού.
Μνημόσυνο στη μνήμη του Μουρνίγιε από ένοπλα τμήματα της Χεζμπολάχ, στη πόλη Ταίρ Ντέμπα στο νότιο Λίβανο 1.2.2008. (Σ.Σ. Τι μου θυμίζει ο χαιρετισμός, τι μου θυμίζει…)