Η υπόθεση Αλοϊς Μπρούνερ

Ο Μπρούνερ και η δράση του
Ο Άλοϊς Μπρούνερ ήταν σημαντικός αξιωματούχος των SS, δεύτερος στη σειρά ιεραρχίας μετά τον Άϊχμαν στον σχεδιασμό και την εκτέλεση της επιχείρησης με τον Κωδικό «Τελική Λύση», υπεύθυνος για την καταστροφή ενός μεγάλου και ζωντανού κομματιού του πληθυσμού της Θεσσαλονίκης και του πολιτισμού του.

2 Οκτωβρίου 1941: Στο αρχηγείο του Άϊχμαν στο Βερολίνο, γίνεται ευρεία σύσκεψη, στην οποία συμμετέχουν οι ανώτατες στρατιωτικές και αστυνομικές αρχές, κατά την οποία, ο Χίμλερ αναφέρεται γενικά στην κατάσταση εκκαθάρισης των διαφόρων φυλετικών στοιχείων και προτείνει να εφαρμοστούν τα ίδια μέτρα κατά της Εβραϊκής Κοινότητας Θεσσαλονίκης. Ο Χίτλερ εγκρίνει την εφαρμογή του Σχεδίου «Τελική Λύση».

11 Ιουλίου 1942 μέχρι τον Ιανουάριο του έτους 1943, Θεσσαλονίκη: Οι Γερμανικές Αρχές Κατοχής παίρνουν τα πρώτα σοβαρά μέτρα κατά της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης. 9.000 Εβραίοι, από 18 έως 45 ετών, μέσα σε ένα πλαίσιο φοβερών κακουχιών, τρομακτικής δίψας, κάτω από έναν ήλιο καυτό, ενώ σαδιστικά τους έβαζαν να κάνουν και «γυμναστικές ασκήσεις» με θερμοκρασία 41 βαθμούς, καταγράφονται για να δουλέψουν σε κάτεργα μέσα στην Ελλάδα. Η πείνα και η βαριά εργασία τους θερίζει και τους μετατρέπει σε κινούμενους σκελετούς. Η τοπική Ισραηλιτική Κοινότητα, ζητά από τον Δρα Μέρτεν, Διοικητή της Υπηρεσίας Εφοδιασμού του Γερμανικού Στρατού Κατοχής, την εξαγορά των επιζώντων και σε σχετική συμφωνία, εξαγοράζει και καταβάλει περίπου δύο(2) δισεκατομμύρια δραχμές, εκχωρεί τα δικαιώματά της επί των εβραϊκών νεκροταφείων όπου υπάρχουν πάνω από 350.000 καλλιμάρμαροι και μη τάφοι, μνημεία σημαντικής αρχαιολογικής και ιστορικής αξίας 23 αιώνων συνεχούς παρουσίας και ιστορίας της Εβραϊκής Κοινότητας της Θεσσαλονίκης. Τα νεκροταφεία ισοπεδώνονται, τα μάρμαρα και άλλα υλικά παραδίδονται από τους Γερμανούς σε εργολάβους, προσβάλλοντας την μνήμη των νεκρών, για να χρησιμοποιηθούν εδώ και εκεί για αλλότριους σκοπούς. Οι νόμιμοι ιδιοκτήτες ακινήτων και επιχειρήσεων κάτω από απειλές, διώξεις και φυλακίσεις, αναγκάζονται να μεταβιβάσουν σε τρίτους τις ιδιοκτησίες και τις επιχειρήσεις τους.

13 Ιανουαρίου 1943: Από το Βερολίνο, ο Άϊχμαν στέλνει τον στενό του συνεργάτη Ταγματάρχη των SS Ρόλφ Γκούντερ στη Θεσσαλονίκη με εντολή να συνεργαστεί με το Γερμανικό Γενικό Προξενείο και τις Γερμανικές στρατιωτικές και πολιτικές Αρχές της Θεσσαλονίκης για την εφαρμογή του σχεδίου εκτοπισμού των Εβραίων της πόλης. Το Γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών ζητά την παροχή κάθε βοήθειας και όλες οι αναφερθείσες αρχές συνεργάζονται για την επιτυχία του σκοπού. Ο Γκούντερ επιστρέφει τέλος Ιανουαρίου στο Βερολίνο.

20 Ιανουαρίου 1943: Ο Άϊχμαν αναθέτει την εφαρμογή του σχεδίου της εκτοπίσεως των Εβραίων της Θεσσαλονίκης στον παλαιό αλλά και δοκιμασμένο φίλο του, Λοχαγό των SS Ντήτερ Βισλιτσένι. Στο σχέδιο περιλαμβάνονται όλοι οι Εβραίοι , ασθενείς και μη, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένοι, ανάπηροι στρατιώτες-ήρωες του Αλβανικού Έπους, και του επισημαίνει το περιεχόμενο της επιχείρησης «Τελική Λύση» δηλαδή, συγκέντρωση, εκτοπισμός, βιολογική εξόντωση των Εβραίων, θάλαμοι αερίων, κρεματόρια, στρατόπεδο Άουσβιτς-Μπιρκενάου δολοφονία εν ψυχρώ, αποτέφρωση, βιομηχανική επεξεργασία και εκμετάλλευση των υπολοίπων, στάχτη και κόκαλα για λίπασμα εδαφών, μαλλιά γυναικών για κατασκευή στρωμάτων και κουβερτών, αφαίρεση των χρυσών δοντιών, συγκέντρωση του λίπους των καιόμενων σωμάτων για την κατασκευή σαπουνιού σε δύο ποιότητες προς χρήση του Γερμανικού Στρατού, του Γερμανικού Λαού και των κρατουμένων (πράσινο και άσπρο χρώμα, υψηλή και χαμηλή ποιότητα).

Τέλη Ιανουαρίου 1943 μέχρι 6 Φεβρουαρίου στην Θεσσαλονίκη: Παρουσιάζεται ο Άλοις Μπρούνερ, λοχαγός των SS, στον Ντήτερ Βισλιτσένι, στον οποίο αναφέρει ότι έχει λάβει ειδική εντολή από τον Άϊχμαν να συμμετάσχει στην επιχείρηση εκτοπισμού των Εβραίων της Θεσσαλονίκης ως επικεφαλής ειδικού τμήματος, το οποίο όμως εργάζεται ανεξάρτητα. Έχει λάβει εντολές απ’ευθείας από τον Άϊχμαν για την σύλληψη και εκτοπισμό των Εβραίων της Θεσσαλονίκης. (Ο Άϊχμαν γνωρίζει να διαλέγει τους συνεργάτες του και διαλέγει πάντοτε τους «καλλίτερους»).
Οι δύο έμπιστοι του Άϊχμαν, ο Βισλιτσένι και ο Μπρούνερ , συγκροτούν ειδικό τμήμα Ασφάλειας για τα «Εβραϊκά Ζητήματα στην περιοχή της Γερμανικής Στρατιωτικής Διοίκησης Θεσσαλονίκης-Αιγαίου». Η υπηρεσία αυτή κατάσχει και εγκαθίσταται σε μία καινούρια βίλα, στην οδό Βελισαρίου 42, λίγο πιο πάνω από τα γραφεία της Ισραηλιτικής Κοινότητας, στην οδό Σαρανταπόρου 13. Στην πρόσοψη κυματίζει μία μεγάλη μαύρη σημαία με τις δύο άσπρες αστραπές του σώματος των SS που είχαν γίνει ο τρόμος των θυμάτων τους. Οι αποφάσεις για το μέλλον των Εβραίων της Θεσσαλονίκης παίρνονται εδώ. Οι αρμοδιότητες των τοπικών Γερμανικών στρατιωτικών, πολιτικών Αρχών και Μονάδων Ασφαλείας για το εβραϊκό θέμα, παραχωρούνται στη μονάδα αυτή. Αναφερόμενοι στους σκοπούς της αποστολής τους, η μόνη εξήγηση που δίνουν ότι διεκπεραιώνουν «Απόρρητη υπόθεση του Γ’Ράϊχ».
Ο Βισλιτσένι και ο Μπρούνερ συναντιούνται με τον Μέρτεν, που ήταν επικεφαλής της Υπηρεσίας Εφοδιασμού του Γερμανικού Στρατού. Ευθύς αμέσως ακολουθούν οι διάφορες διαταγές που υπογράφονται από τον Μέρτεν για λογαριασμό του Στρατιωτικού Διοικητού Θεσσαλονίκης-Αιγαίου. Αφορούν την δημιουργία των Γκέτο της Θεσσαλονίκης, την υποχρέωση των Εβραίων να φέρουν το άστρο του Δαυίδ σε ορισμένο κίτρινο χρώμα και σε ορισμένη διάσταση με αύξοντα αριθμό μητρώου στο μέσον του.
Η συμπεριφορά του Μπρούνερ είναι κτηνώδης. Κάποιο μεσημέρι τηλεφωνεί στην Ισραηλιτική Κοινότητα Θεσσαλονίκης και δεν πήρε αμέσως απάντηση. Εισβάλει αυτοπροσώπως στα γραφεία και με τον βούρδουλα χτυπά και τραυματίζει τους υπαλλήλους, τον πρόκριτο Ουζιέλ και τον τμηματάρχη Μπιτράν.

25 Φεβρουαρίου 1943: Αρχίζει η εφαρμογή των μέτρων.
26 Φεβρουαρίου 1943: Ο Γερμανός Γενικός Πρόξενος της Θεσσαλονίκης αναφέρει στην προϊσταμένη του αρχή του υπουργείου Εξωτερικών στο Βερολίνο την εφαρμογή των μέτρων.
Την ίδια μέρα ο Μπρούνερ γράφει σε κάποιον Ρούντολφ, φίλο του στη Γερμανία τα εξής: «Η εργασία που ανέλαβα προχωρά θαυμάσια. Ο πληθυσμός δείχνει ευχαριστημένος με τον χαρακτηρισμό του κίτρινου άστρου και την γκετοποίηση των Εβραίων πράγμα που με κάνει να θεωρώ ότι αποτέλεσε έγκλημα που δεν εφαρμόστηκαν νωρίτερα ανάλογα μέτρα».
15 Μαρτίου 1943: Ο Γενικός Πρόξενος της Θεσσαλονίκης ενημερώνει το υπουργείο Εξωτερικών στο Βερολίνο ότι η πρώτη αποστολή με 2.600 άτομα, εκ του συνολικού πληθυσμού των 56.000 Εβραίων της Θεσσαλονίκης της εποχής εκείνης, ελληνικής υπηκοότητας, αναχώρησε από τη Θεσσαλονίκη. Από την αποστολή αυτή, με την άφιξή τους στο στρατόπεδο, επιλέγονται και παίρνουν αριθμό «σκλάβου εργάτη» μόνον 417 άνδρες και 192 γυναίκες ηλικίας μέχρι 40 ετών, όλοι οι υπόλοιποι 1.991 μεταφέρονται απ’ ευθείας στα κρεματόρια και τους φούρνους.
Με τα χρήματα της εκποίησης των κατασχεθέντων περιουσιών των Εβραίων θυμάτων πληρώνονται όλα τα έξοδα που προκύπτουν για την μεταφορά τους στους τόπους της εξοντώσεώς τους. Χωρίς καμία αμφιβολία ο Brunner και ο Wislisceny άρπαξαν το μεγαλύτερο κομμάτι των εβραϊκών περιουσιών. Μαζί με αυτούς επωφελήθηκαν και άλλοι συνεργάτες τους, δωσίλογοι πρώτης γραμμής, Έλληνες Εβραίοι, Χριστιανοί, Αρμένιοι, μέλη των 3 Ε, πληροφοριοδότες προδότες και άλλων ξένων εθνικοτήτων όπως ήταν οι Βούλγαροι. Η βίλα στην οδό Βελισαρίου δεν είναι μόνο γραφεία, αλλά χρησιμεύει και ως χώρος βασανιστηρίων, κόλαση των Εβραίων της Θεσσαλονίκης. Δεν παύει όμως να είναι και η Σπηλιά των Θησαυρών του Αλί Μπαμπά και των 40 κλεπτών...Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι δύο αυτοί αξιωματικοί των SS κράτησαν για τον εαυτό τους τα περισσότερα βαρύτιμα κοσμήματα, χρυσό, συνάλλαγμα, κ.λ.π.
Ο Μπρούνερ εφαρμόζει με αγριότητα το σχέδιό του. Δημιουργεί την αστυνομία του γκέτο, οι άνθρωποί του ξυλοκοπούν άγρια. Πολύ λίγοι από αυτούς θα δώσουν λόγο των πράξεών τους μεταπολεμικά.
Στην Κατοχή δημιουργήθηκαν και οι αδύναμοι που υπέκυπταν στον πειρασμό και έγιναν δωσίλογοι είτε για λόγους μίσους και παρανοϊκής διαστρέβλωσης της αλήθειας ή για λόγους άνετου προσωρινού πλουτισμού τους.

2 Αυγούστου 1943: Αναχωρεί η 18η –η προτελευταία- αποστολή, στην οποία περιλαμβάνονται οι τελευταίοι εναπομείναντες Εβραίοι, ο οποίοι με οποιονδήποτε τρόπο, είχαν σχέση συνεργασίας με τις Γερμανικές Αρχές. Μεταξύ αυτών και ο Αρχιραββίνος Κόρετς και η οικογένειά του. Ο προορισμός τους όμως δεν είναι το Άουσβιτς-Μπιρκενάου, αλλά το Μπέργκεν Μπέλσεν. Μαζί τους είναι και 400 περίπου Ισπανοί υπήκοοι, που οι Γερμανοί προορίζουν να ανταλλάξουν με Γερμανούς αιχμάλωτους πολέμου. Αυτούς τους μεταχειρίζονται καλλίτερα, φυλακίζονται σε ιδιαίτερο και χωριστό περιφραγμένο τμήμα του στρατοπέδου όπου διαβιούν οικογενειακά. Από αυτούς σώθηκαν όλοι- πλην ελαχίστων.

10 Αυγούστου 1943: Αναχωρεί η τελευταία αποστολή με προορισμό το Άουσβιτς-Μπιρκενάου. Αποτελείται από 1.800 άτομα , τα οποία είχαν εργαστεί σε στρατιωτικά έργα κάτω από την επίβλεψη και κακομεταχείριση της παραστρατιωτικής Οργάνωσης Κατασκευών TODT. Οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης, εκεί όπου διαβιούσαν επί 23 αιώνες συνεχώς δεν υπάρχουν πια. Με περηφάνια, τα δύο θηρία, ο Βισλιτσένι και Μπρούνερ, αναφέρουν ότι: « Η πόλις της Θεσσαλονίκης είναι καθαρή».
Από την 15η Μαρτίου 1943 μέχρι την 10η Αυγούστου 1943, 45.620 Εβραίοι της Θεσσαλονίκης, στάλθηκαν στο Άουσβιτς-Μπίρκεναου με 19 αποστολές. Από αυτούς οι 10.000 παίρνουν αριθμό και εργάζονται ως «σκλάβοι εργάτες, που δεν έχουν ελπίδα λευτεριάς». Από αυτούς επιστρέφουν ζωντανοί 1.000 μόνο. Οι υπόλοιποι 35.000 περίπου στέλνονται απ’ ευθείας στα κρεματόρια όπου δολοφονούνται και καίγονται.

1945-Νυρεμβέργη: Στα εδώλια των κατηγορουμένων του Δικαστηρίου της Νυρεμβέργης, που κατηγορούνται για μαζικές δολοφονίες αμάχων και αθώων πολιτών, έλειπε το δεξί χέρι, ο άμεσος υφιστάμενος του Αδόλφου Άϊχμαν, ο «Χασάπης της Θεσσαλονίκης» Άλοϊς Μπρούνερ.

1945-1947: Τον Απρίλιο του 1945 ο Μπρούνερ εμφανίζεται για τελευταία φορά στη Βιέννη φορώντας ακόμα την μαύρη στολή των SS, λίγο αργότερα εμφανίζεται στην Πράγα, συλλαμβάνεται από τους αντάρτες και παραδίδεται στους Αμερικανούς. Δίνει ψεύτικα ονόματα, δηλώνει στρατιώτης της Βέρμαχτ και επιβιώνει. Οι αρχές ανακαλύπτουν τον Μπρούνερ και τον καταδιώκουν μόνο για την χρησιμοποίηση ψευδών ονομάτων. Οι υπηρεσίες της Ελλάδος ασκούν δίωξη για εγκλήματα πολέμου. Είναι 13ος στην λίστα των καταζητούμενων.

1947: Ο Μπρούνερ βρίσκεται στην πόλη Essen και χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο Alois Schmaldienst. H Αστυνομία τον συλλαμβάνει διότι χρησιμοποιεί ψεύτικο όνομα. Εγκαταλείπει τη Γερμανία και πηγαίνει στη Δαμασκό όπου και εγκαθίσταται.
Τον Μπρούνερ τον βοηθούν δύο πρώην συνάδελφοί του: Ο Dr.Rudolf Vogel, πρώην μέλος του κλιμακίου Προπαγάνδας στην κατεχόμενη Θεσσαλονίκη και στη συνέχεια βουλευτής του κόμματος CDU και ο Georg Fischer πρώην συνάδελφός του SS στο Παρίσι. Ο τελευταίος του έδωσε το διαβατήριο με το οποίο έφθασε στην Συρία όπου εγκαθίσταται ως σύμβουλος για την Μέση Ανατολή, στην Υπηρεσία του Στρατηγού Gellen.

1955-1960: Με τον τίτλο του Δόκτορα ταξιδεύει στο Κάιρο, ασχολείται με το εμπόριο όπλων και ναρκωτικών. Οι Συριακές Αρχές τον συλλαμβάνουν και ανακαλύπτουν το πραγματικό του όνομα, έτσι αρχίζει τη συνεργασία μαζί τους. Οι Σύριοι διαψεύδουν ότι ο καταζητούμενος ζει στη Συρία. Οι ενδιαφερόμενοι, όμως, τον εντοπίζουν στη Δαμασκό, μαθαίνουν την διεύθυνσή του, ακόμα και τα τηλέφωνά που χρησιμοποιεί, με αποτέλεσμα να απορρίπτονται οι αναληθείς ισχυρισμοί των αρμοδίων.

1959: Η Ελλάδα, με Νόμο και σχετικό διάταγμα παραχωρεί το δικαίωμα δίωξης των εγκληματιών Πολέμου στη Δυτική Γερμανία, κάτι που εξακολουθεί να ισχύει μέχρι σήμερα(2005).

1961: Το δικαστήριο της Φρανκφούρτης εκδίδει ένταλμα σύλληψης του Μπρούνερ, το οποίο εξακολουθεί να ισχύει μέχρι σήμερα.
Στην χρονιά αυτήν, γίνεται η πρώτη απόπειρα δολοφονίας του. Χάνει το ένα μάτι και νοσηλεύεται για σοβαρά τραύματα σε νοσοκομείο.

1980: Δεύτερη απόπειρα κατά της ζωής του στη Συρία. Χάνει το ένα μάτι και νοσηλεύεται για σοβαρά τραύματα σε νοσοκομείο.

10 Οκτωβρίου 1984: Οι εισαγγελικές αρχές της Κολωνίας εκδίδουν ένταλμα σύλληψης.

1985: Σε συνέντευξη σε δημοσιογράφο του γερμανικού περιοδικού “Bunte Illustrierte” λέγει με θρασύτητα: «Δώστε τα χαιρετίσματά μου στην όμορφη Βιέννη, την οποίαν εγώ μετέτρεψα για σας σε μία πόλη καθαρή από Εβραίους». Δεν πάσχει από τύψεις και προσθέτει:...«επιτέλους, πετάξαμε αυτά τα σκουπίδια». Η μόνη του λύπη ήταν ότι δεν δολοφόνησε περισσότερους Εβραίους. Προσθέτει επίσης: «Το Ισραήλ δεν θα με πιάσει ποτέ». Με την ίδια αναίδεια, απολαμβάνοντας την ασφάλεια που του παρέχει η Δαμασκός ή κάποια άλλη Συριακή πόλη, αποφεύγει να προσθέσει και τα 44.000 αθώα θύματά του, τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης που τους έστειλε με 19 αποστολές στους θαλάμους των αερίων και τα φοβερά κρεματόρια του Άουσβιτς-Μπίρκεναου.

1985: Λίγο αργότερα, στα Ηνωμένα Έθνη, ο εκπρόσωπος του Ισραήλ Benjamin Netanjahu, παρουσιάζοντας το θέμα «Brunner», ενώπιον εκπροσώπων 159 κρατών, βεβαιώνει ότι «ο Μπρούνερ χωρίς καμία αμφιβολία ευρίσκεται στη Συρία».

1987: Ο Μπρούνερ σε συνέντευξη που δίνει σε ανταποκριτή της εφημερίδας «Sun Times» του Σικάγο δηλώνει: «Οι εξοντωθέντες Εβραίοι κέρδισαν από μόνοι τους το θάνατο, διότι οι Εβραίοι είναι οι εκπρόσωποι του Διαβόλου και αποβράσματα της κοινωνίας. Δεν μετανοώ για τίποτε απ’ ό,τι έκανα και ευχαρίστως θα επαναλάβω εκ νέου τις πράξεις μου».

1990: Η Ιντερπόλ εκδίδει ένταλμα σύλληψης και οι εισαγγελικές αρχές της Κολωνίας προσφέρουν αμοιβή 500.000 μάρκων για τον εντοπισμό και τη σύλληψή του.


Το ιστορικό των ενεργειών του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδος:
Ο Αλόϊς Μπρούνερ, «δεξί χέρι» του Αντολφ Αϊχμαν, είχε εντοπιστεί στις αρχές της δεκαετίας του ’50 στη Συρία από τον γνωστό «κυνηγό» των Ναζί Σίμον Βίζενταλ. Τότε, η κυβέρνηση της Συρίας είχε διαψεύσει το γεγονός. Το θέμα επανήλθε στη διεθνή επικαιρότητα το 1985, όταν ο Γάλλος δικηγόρος Σερζ Κλάρσφελντ απεκάλυψε, με νέα στοιχεία, ότι ο Μπρούνερ ζει στη Συρία.

Το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος, με Ψήφισμά του, που εστάλη το 1985 στον τότε υπουργό Δικαιοσύνης κ. Γεώργιο-Αλέξανδρο Μαγκάκη, ζήτησε από την Ελληνική Κυβέρνηση την παρέμβασή της για την έκδοση του Μπρούνερ από τη Συρία και την παραπομπή του στην Ελληνική Δικαιοσύνη προκειμένου να λογοδοτήσει ενώπιόν της για τα εγκλήματα σε βάρος δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων Εβραίων της Θεσσαλονίκης.

Ένα χρόνο μετά, το 1986, το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος επανήλθε στο θέμα, με έγγραφό του προς τον τότε υπουργό Δικαιοσύνης κ. Απόστολο Κακλαμάνη. Στην απάντησή του ο τότε υπουργός ανέφερε, μεταξύ άλλων, ότι: «...η Ελλάδα δεν μπορεί να ζητήσει την έκδοση του Γερμανού εγκληματία πολέμου Αλόϊς Μπρούνερ γιατί με δύο νόμους που ψηφίστηκαν το 1959 ανεστάλη η ποινική δίωξη κατά Γερμανών εγκληματιών Πολέμου και μεταβιβάστηκε στις Γερμανικές δικαστικές αρχές κάθε δικαίωμα της Ελληνικής Πολιτείας να διώξει και να δικάσει γερμανούς εγκληματίες πολέμου που έδρασαν στο έδαφός της...».

Το 1997, το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος, με την ευκαιρία της εκ νέου ανακίνησης του θέματος από τον παγκόσμιο Τύπο και με βάση δημοσιεύματα που ανέφεραν ότι εντοπίστηκε ο Μπρούνερ στη Δαμασκό, επανήλθε με νέο αίτημά του προς τον τότε υπουργό Δικαιοσύνης Ευάγγελο Γιαννόπουλο, ζητώντας για μία ακόμα φορά την παρέμβαση του υπουργείου για την έκδοση του Μπρούνερ από τη Συρία στην Ελλάδα προκειμένου να δικαστεί είτε από τις Γερμανικές Αρχές(Γενική Εισαγγελία Φρανκφούρτης), είτε από την Ελληνική Δικαιοσύνη. Κατέθεσε μάλιστα και νομικό υπόμνημα που τεκμηρίωνε το δικαίωμα της Ελλάδας να προβεί στο σχετικό αίτημα της έκδοσης.

Το 1997 επίσης, σε σχετική ερώτηση στη Βουλή των βουλευτών του Κ.Κ.Ε. κυρίων Ορέστη Κολοζώφ και Λεωνίδα Αυδή, ο υπουργός Δικαιοσύνης(Ευάγγελος Γιαννόπουλος) απάντησε ότι: «Δεν κρίνεται σκόπιμη η ανακίνηση ενός τέτοιου θέματος».

Το 1999, για δεύτερη φορά μέσα σε ενάμιση χρόνο, οι βουλευτές του Κ.Κ.Ε. κύριοι Στρατής Κόρακας και Μπάμπης Αγγουράκης επανήλθαν στο θέμα με νέα ερώτησή τους στη Βουλή, ζητώντας την κατάργηση του νόμου 3933 του 1959 και του Νομοθετικού Διατάγματος 4016 του ίδιου έτους με τους οποίους ανεστάλη η ποινική δίωξη των Ναζί εγκληματιών πολέμου. Η απάντηση του υπουργού Δικαιοσύνης ήταν ίδια και απαράλλακτη με την προηγούμενη.

Παράλληλα, το 1997 το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος στήριξε, στο εσωτερικό και το εξωτερικό, την πρωτοβουλία του ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ Νίκου Παπακυριαζή να θέσει το θέμα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο όπου εγκρίθηκε ομόφωνα Ψήφισμα με το οποίο ζητείτο η διεθνής συνεργασία για τον εντοπισμό, τη σύλληψη και την παραπομπή σε δίκη του συγκεκριμένου εγκληματία πολέμου.

Επί διεθνούς επιπέδου, η Γαλλία και η Γερμανία έχουν ζητήσει από ετών, με σχετικά διαβήματά τους, την έκδοση του Μπρούνερ από τη Συρία. Σημειώνεται ότι ο Μπρούνερ έχει καταδικαστεί ερήμην από τα Γαλλικά Στρατιωτικά Δικαστήρια, το 1954 στο Παρίσι και το 1956 στη Μασσαλία, όπου του έχει επιβληθεί και στις δύο περιπτώσεις η θανατική ποινή. Το 2001, έγινε νέα δίκη στο Παρίσι, ερήμην του Μπρούνερ, με το ίδιο καταδικαστικό αποτέλεσμα. Οι δίκες αυτές αφορούσαν, φυσικά, τη δράση του διαβόητου Ναζί εγκληματία στη Γαλλία.

Το 2001, το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος, με νέο έγγραφό του, προς τον τότε υπουργό Δικαιοσύνης κ. Μιχάλη Σταθόπουλο επανέφερε το θέμα ζητώντας να γίνει και στην Ελλάδα δίκη-ερήμην του Μπρούνερ-κατά το παράδειγμα της Γαλλίας. Δυστυχώς, τα αιτήματα δεν έγιναν αποδεκτά από τις ελληνικές κυβερνήσεις οι οποίες είτε απαντούσαν αρνητικά είτε σιώπησαν.



Τα στοιχεία προέρχονται από ομιλίες του προέδρου του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδος κ. Μ.Κωνσταντίνη και του προέδρου της Γεν.Συνέλευσης της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης κ. Χ.Κούνιο, που εκφωνήθηκαν με την ευκαιρία της παρουσίασης του βιβλίου του κ. Σπ.Κουζινόπουλου "Υπόθεση Αλόις Μπρούνερ:Ο δήμιος των 50.000 Εβραίων της Θεσσαλονίκης", στην Αθήνα 30.3.2005 και στη Θεσσαλονίκη 13.5.2005.

Περιλαμβάνεται στο περιοδικό "Χρονικά"(έκδοση του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδος), τόμος ΚΗ', αρ.φύλλου 198, Ιούλιος-Αύγουστος 2005.