"Απογευματινή"
7/1/03
Όσο και αν φαίνεται περίεργο ο πόλεμος του Ιράκ μπορεί να αποτελέσει την αρχή του τέλους της Iσραηλινό-Παλαιστινιακής διαμάχης και την αρχή μίας νέας Μέσης Aνατολής με τρομερές αλλαγές και διαφοροποιήσεις. Αλλά ας τα πάρουμε ένα ένα.
Σε περίπτωση που η Αμερική επιτεθεί στο Ιράκ και ξηλώσει τον Σαντάμ Χουσείν θα πρέπει, αν θέλει να διατηρήσει έστω και ψήγματα αξιοπιστίας στον Αραβικό/Ισλαμικό κόσμο, να τους δείξει πως ο πόλεμος "ήταν εναντίον ενός αιμοσταγούς δικτάτορα" και όχι εναντίον του αραβο-Ισλαμικού κόσμου.
Πως θα γίνει αυτό; Μα πιέζοντας τον κατεξοχήν φίλο του στην περιοχή, το Ισραήλ, να βρει μία δίκαιη λύση στο παλαιστινιακό. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η πίεση θα είναι τεράστια και θα αποφέρει καρπούς. Μην ξεχνάμε πως οι πρώτες συνομιλίες μεταξύ ισραηλινών και παλαιστινίων ξεκίνησαν μετά τον πόλεμο του κόλπου το 1990.
Άλλωστε, όπως δείχνει και η ιστορία ο μόνος που μπορεί να λύσει μία σύγκρουση, χωρίς να κατηγορηθεί για προδότης είναι αυτός που υποστηρίζει ακραίες θέσεις. Ο Begin έκανε ειρήνη με την Αίγυπτο, ο στρατηγός Ντε Γκολ έλυσε το πρόβλημα της Αλγερίας, ενώ ο Νίξον ξεκίνησε (ασχέτως αν δεν τα κατάφερε) τις διαπραγματεύσεις με τους Βιετκόνγκ. Με την ίδια λογική ποιο εύκολα μπορεί ο δεξιός και σκληρός Σαρόν να φέρει λύσει το παλαιστινιακό από ότι ίσως η αριστερά του Ισραήλ μόνη της. Σε τελική ανάλυση μη ξεχνάμε πως τους καλύτερους συμβιβασμούς τους κάνουν οι ασυμβίβαστοι.
Το ερώτημα είναι πως θα πείσει η Αμερική τους Παλαιστινίους για υποχωρήσεις όταν είναι γνωστό ότι ο Σαντάμ ήταν ο πιο πιστός άραβας σύμμαχος των Παλαιστινίων. Η απάντηση; Με την βοήθεια των συντηρητικών αραβικών χωρών, όπως έχουμε συνηθίσει να ονομάζουμε την Αίγυπτο, Σαουδική Αραβία, Ιορδανία και τις χώρες του κόλπου.
Βλέπετε οι χώρες αυτές που θεωρούνται οι στυλοβάτες του Αραβικού κόσμου αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα.
Σαουδική Αραβία
Λόγω τις διαφθοράς και τις τεράστιας ανεργίας, υπολογίζετε σε 20%-30%, ο λαός της έχει αρχίσει εδώ και μερικά χρόνια να ριζοσπαστικοποιείτε και φυσικά με κατεύθυνση τον φανατικό Ισλαμισμό, με αποτέλεσμα η χώρα να αντιμετωπίζει κοινωνικές ταραχές με απρόβλεπτες συνέπειες για το καθεστώς. Μία λύση του παλαιστινιακού θα κατευνάσει τα πάθη του λαού έστω και προσωρινά.
Η σχέσεις τις Σ.Αραβίας με την Αμερική μετά την 11η Σεπτεμβρίου δεν είναι και η καλύτερες αφού οι πλειοψηφία των τρομοκρατών έρχονταν από την Σ. Αραβία. Έτσι η χώρα αυτή θα θέλει να δείξει στους Αμερικανούς ότι συνεχίζει και είναι σύμμαχος της και ως εκ τούτου θα τρέξει να βοηθήσει την Αμερική να πιέσει τους παλαιστίνιους, προφανώς επαναφέροντας στο τραπέζι την πρόταση που έκανε στην Παναραβική διάσκεψη στην Βηρυτό τον περασμένο Μάιο*. άλλωστε αν η Σ. Αραβία σαν φύλακας των Ιερών τόπων του Μουσουλμάνων, δώσει την συγκατάθεση της στους συμβιβασμούς που θα πρέπει να κάνουν οι παλαιστίνιοι, ο Αραφάτ (ή όποιος Αραφάτ υπάρχει τότε) θα υπογράψει χωρίς να φοβάται ότι θα τον πουν προδότη.
Αίγυπτος
Αν η Σ. Αραβία είναι ο θρησκευτικός ηγέτης του Αραβικού κόσμου η Αίγυπτος είναι ο στρατιωτικός ηγέτης του Αραβικού κόσμου. Μην ξεχνάτε την ρήση "πόλεμος χωρίς τη Αίγυπτο δεν γίνετε". Επειδή η Αίγυπτος έχει τεράστια ανάγκη της Αμερικανικής στρατιωτικής βοήθειας για να αντιμετωπίσει τους Αδελφούς Μουσουλμάνους στο εσωτερικό της δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι θα παραταχθεί στο πλευρό των αμερικανών προσφέροντας ίσως στρατιωτικές εγγυήσεις στο νέο παλαιστινιακό κράτος.
Ιορδανία
Τέλος, η Ιορδανία η οποία φοβάται περισσότερο και από το Ισραήλ μία ανεξέλεγκτη κατάσταση στο παλαιστινιακό κράτος (βλέπε Σεπτέμβρη 1970) θα κάνει τα πάντα για να βρεθεί μία λύσει που δεν θα βλάπτει τα δικά της συμφέροντα.
Για όλους τους παραπάνω λόγους έχω την εντύπωση πως σε ένα χρόνο περίπου ο Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών, κ. Γιώργος Παπανδρέου θα κλιθεί να λάβει μέρος στις εκδηλώσεις ίδρυσης του παλαιστινιακού κράτους.
Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι η περιοχή θα ησυχάσει. Απλώς θα αλλάξουν συμμαχίες, αλλά για το θέμα αυτό κάποια άλλη στιγμή.