Haaretz Τρίτη 8.10.2019
Amira Hass
Μία από τις πιο δύσκολες προκλήσεις που μου θέτει η ζωή μεταξύ των Παλαιστινίων, είναι το πώς να απαντήσω στο ερώτημα εάν πιστεύω στο Θεό. Πολλοί από αυτούς σοκάρονται και προσβάλονται προσωπικά όταν η απάντηση είναι αρνητική. Μερικές φορές, για να δικαιολογήσω τον εαυτό μου, λέω: «Μακάρι να μπορούσα να πιστέψω, αλλά προφανώς, είμαι ήδη μία χαμένη υπόθεση». Τουλάχιστον έχω μάθει να κρατώ το στόμα μου κλειστό όταν οι άνθρωποι λένε «ο Αλλάχ θα βοηθήσει», «Ο Αλλάχ θα τιμωρήσει» ή «ο Αλλάχ είναι μαζί μας».
Στο παρελθόν, όταν κρατούσα σημειώσεις για μία ακόμη οικογένεια που είχε λάβει εντολή κατεδάφισης για το σπίτι της από την Πολιτική Διοίκηση του Ισραήλ στη Δυτική Όχθη, ή για ακόμα ένα άλλο περιβόλι ή χωράφι που το Εβραϊκό δημοκρατικό Κράτος είχε κλέψει από τους Παλαιστινίους με το φως της ημέρας, Θα εκστόμιζα με εκνευρισμό, «δε βλέπω τον Αλλάχ να σε βοηθά».
Άντε να εξηγήσεις σε έναν Παλαιστίνιο ότι μια τέτοια πρόταση είναι η κληρονομιά των Εβραίων γονιών σας, οι οποίοι ενώ βρίσκονταν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Bergen-Belsen της Γερμανίας και στο γκέτο Shangorod της Υπερδνειστερίας δεν ονειρεύτηκαν ποτέ να αναζητήσουν τον χαμένο Θεό. Και αντιμέτωποι με ανθρώπους των οποίων τα αγαπημένα άτομα έχουν εξαλειφθεί από μια Ισραηλινή βόμβα, από έναν πύραυλο που εκτοξεύτηκε από drone ή από μία απλή σφαίρα, εγώ ούτως ή άλλως μένω άφωνη.
Με την πάροδο του χρόνου, έμαθα πώς να αποφεύγω το ψέμα και ταυτόχρονα να μην αποκαλύπτω ότι είμαι αιρετική. Αλλά η Παραμονή του Γιομ Κιπούρ είναι η πιο κατάλληλη στιγμή όχι μόνο για μία τέτοια αποκάλυψη, αλλά και για τη διήγηση της ιστορίας της αποθανούσας Shukriya Barakat από το χωριό Nabi Samwil, νοτιοδυτικά της Ιερουσαλήμ.
Για δεκαετίες, πολέμησε αποφασιστικά κάθε προσπάθεια του Ισραήλ να αγοράσει ή να κλέψει ή να καταλάβει τη γη της με κάθε κόλπο πλαστογραφίας και απάτης που θα μπορούσαν να επινοήσουν οι ειδικοί της Εβραϊκής εξαγοράς γης. Συνέχισε να ζει στο χωριό ακόμα και όταν το Ισραήλ κατέστρεψε τα αρχαία σπίτια του ένα πρωί του 1971 και επίσης, αφότου ανακήρυξε τα εδάφη του χωριού ως εθνικό πάρκο το 1995 και το μετέτρεψε σε μία αρχαιολογική Χασιδική Disneyland.
Συνέχισε να ζει εκεί, ακόμα και όταν το Ισραήλ απέκοψε το χωριό από την υπόλοιπη Δυτική Όχθη και τα γειτονικά χωριά, όπως το Beit Iksa και το Al-Jib, το 2000, με αποτέλεσμα να αδειάσει σταδιακά από τους νέους του, οι οποίοι δεν μπορούσαν να αντέξουν το δρακόντειο κανόνα που τους απαγόρευσε να περάσουν από το σημείο ελέγχου με περισσότερα από ένα χαρτόκουτα με αυγά ή απαιτούνταν μήνες αναμονής για να εξασφαλίσουν άδεια εισόδου για τη νέα σύζυγο κάποιου. Μαζί με την Παλιά Πόλη της Χεβρώνας, τα κατεστραμμένα χωριά του Latrun και την άδεια Κοιλάδα της Ιορδανίας, το χωριό Nabi Samwil δείχνει τη συνέχεια του οράματος του Ισραήλ για απέλαση και τις σύγχρονες τακτικές του για την υλοποίησή της. Ένα Ραμαζάνι πριν από εννέα χρόνια, καθόμουν κάτω από τη θολωτή στέγη του σπιτιού της Barakat και έγραφα όσα μου είπε για τις σκληρές δυνάμεις που ζητούσαν να αδειάσουν την κορυφή του λόφου από τους Παλαιστίνιους κατοίκους του. Και ξαφνικά με ρώτησε: «Πιστεύεις στο Θεό;»
Γύρισα και τελικά αποφάσισα να της πω τι έκανα ακόμα τότε – παίρνοντας συνεντεύξεις από Ισραηλινούς στρατιώτες, κυρίως έφεδρους, που είχαν συμμετάσχει στην επιχείρηση «Συμπαγές Μολύβι» (Επίθεση στη Λωρίδα της Γάζας) στις αρχές του 2009. Θα πήγαινα σε αυτούς με τον Yehuda Shaul, έναν από τους ιδρυτές της οργάνωσης Σπάσιμο της Σιωπής. Και όταν αφήναμε αυτές τις συναντήσεις, συνήθως αργά τη νύχτα, με τα κεφάλια μας γεμάτα με μαρτυρίες, ο Shaul θα καθόταν στο αυτοκίνητο και θα έλεγε σε έναν φίλο του, ο οποίος, όπως και αυτός, μεγάλωσε σε θρησκευόμενο Εβραϊκό σπίτι: «Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η θέση μας στην κόλαση είναι εξασφαλισμένη».
Η Shukriya Barakat άκουγε με ενδιαφέρον, με κοίταξε με ένα διερευνητικό βλέμμα και μου είπε: «Εγώ καταλαβαίνω. Δεν πιστεύεις στο Θεό, αλλά πιστεύεις στην κόλαση».
Αυτή η πίστη μου έχει ενισχυθεί πολλές φορές από έναν Θεοφοβούμενο Εβραίο, ο οποίος τηρεί τις θρησκευτικές εντολές. Αυτός είναι ο Υπουργός Μεταφορών, Bezalel Smotrich. Οι Εβραίοι, καυχήθηκε σε ένα από τα χτυπήματά του στο Twitter, με το μέλος της Κνεσέτ, Ayman Odeh πριν από λίγες ημέρες, «ήταν οι πιο φιλόξενοι οικοδεσπότες του κόσμου από τις μέρες του προπάτορά μας του Αβραάμ και γι’ αυτό εσείς (οι Παλαιστίνιοι) είστε ακόμα εδώ. Τουλάχιστον προς το παρόν». Ο Smotrich είναι μόνο ένας από τους πολλούς. Αλλά όταν προειδοποιούμε τον κόσμο ότι το Μεσσιανικό Εβραϊκό Σιωνιστικό στρατόπεδο του Ισραήλ φαντασιώνεται ασταμάτητα μία τελική απελάση των Παλαιστινίων και την προετοιμασία μίας κόλασης στη γη εδώ, η ειλικρίνεια του δικηγόρου Smotrich μας παρέχει τα αποδεικτικά στοιχεία.
https://www.haaretz.com/opinion/.premium-the-smoking-tweet-1.7958437