11.3.2013
Ζαν Κοέν 

Στη δεκαετία του 80 στο Ισραήλ ξεκίνησε το κίνημα των «αναθεωρητικών ιστορικών». Ούτε λίγο ούτε πολύ, οι ιστορικοί αυτοί  κατέστρεψαν όλο το μύθο της ιστορίας του Ισραήλ από το 1920 περίπου και μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ο τρόπος που το έκαναν ήταν με έγγραφα και στοιχεία από τα αρχεία του Ισραήλ, που σε αντίθεση με την Ελλάδα, είναι ελεύθερα για όποιον θέλει να τα δει να τα φωτοτυπήσει ή να τα σκανάρει.

Οι ιστορικοί αυτοί διέλυσαν πολλού και αγαπημένους μύθους που μαθαίναμε στο σχολείο στο Ισραήλ. Για παράδειγμα μαθαίνουμε πως Γιοσέφ Τρούμπελντορ, ένας μονόχειρας Ρώσος αξιωματικός που μετανάστευσε στο Ισραήλ, πέθανε υπερασπιζόμενος τον τότε οικισμό και σήμερα κιμπούτς Τελ – Χάϊ. Μέχρι εδώ τα σωστά γεγονότα. Στο σχολείο μαθαίνουμε ότι πεθαίνοντας είπε τη φράση «είναι ωραίο να πεθαίνουμε για την πατρίδα μας.» Ξαφνικά μαθαίνουμε ότι ο Τρούμπελντορ δεν ήξερε Εβραϊκά οπότε το πιθανότερο να είπε στα Ρωσικά ή Γίντις «κουφάλες με φάγατε.» 

Το παραπάνω παράδειγμα δεν είναι μόνο αστείο αλλά είναι και άνευ σημασίας. Αυτό που έχει τεράστια σημασία είναι ότι ο μύθος «οι κακοί Άραβες και οι καλοί Ισραηλινοί» διαλύθηκε. Ξαφνικά οι Ισραηλινοί ήταν εξίσου κακοί όπως οι Άραβες και οι Άραβες εξίσου καλοί όπως οι Ισραηλινοί.

Πολλοί αμφισβήτησαν πολλά σημεία των αναθεωρητών επειδή υπήρχαν λίγα αρχεία από Αραβικές χώρες, που λόγω δικτατοριών δεν επέτρεπαν, και ακόμα δεν επιτρέπουν, εύκολη και ανενόχλητη πρόσβαση.

Αλλά ακόμα και αν οι έρευνες των αναθεωρητών δεν είναι απολύτως σωστές ένα πράγμα είναι σίγουρο ότι η αλήθεια είναι κάπου στη μέση μεταξύ αναθεωρητών και (ας τους ονομάσω ελλείψει καλύτερης λέξης) εθνικών. Σίγουρα, όμως, ή ιστορία δεν είναι όπως μας τη μαθαίνανε.

Πως με επηρέασε αυτό; Στην αρχή τσαντίστηκα που δεν ήμασταν άγγελοι, μετά όμως κατάλαβα ότι ήμαστε όπως όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι και λαοί. Και αυτό ήταν ευχάριστο. Επιπλέον, όχι μόνο δεν σταμάτησα να αγαπώ αυτή την χώρα αλλά η αγάπη μου μεγάλωσε ενώ παράλληλα η ματιά μου έγινε ακόμα ποιο κριτική σε ότι αφορά τη Μέση Ανατολή και την Αραβό-Ισραηλινή διαμάχη. 

Τι θέλω να πω με αυτόν το πρόλογο; Το να ξέρει κάποιος την αληθινή ιστορία της χώρας του όχι μόνο δεν είναι ντροπή, όχι μόνο δεν κάνει κακό, αλλά τουναντίον βελτιώνει τη χώρα βοηθώντας την να μην υποπέσει στα ίδια ή σε παρόμοια σφάλματα στο μέλλον. 

Και εδώ είναι το πρόβλημα μου με την κ. Τομαή. Όπως ξέρει κάθε Έλληνας Εβραίος που είναι γεννημένος μετά τον Β!ΠΠ μεγαλώσαμε με τον μύθο ότι όλοι οι Έλληνες έσωσαν Εβραίους κατά τη διάρκεια του πολέμου.

Όπως έχω ξαναπεί και γράψει έχω βρεθεί σε επαρχιακή πόλη που έχει να δει Εβραίο εδώ και 3 -4 αιώνες και όταν άκουγαν το όνομα μου, μου λέγαν, ότι η οικογένεια τους έσωσε Εβραίο. Σημειώστε δε ότι η πόλη είναι ίσως η πιο αντισημιτική στην Ελλάδα!!!

Ευτυχώς που κάποια στιγμή πριν δέκα περίπου χρόνια Εβραίοι και Χριστιανοί  ιστορικοί, καθηγητές πανεπιστημίων και όχι μόνον, άρχισαν να γράφουν και να  δημοσιεύουν την αλήθεια.

Μια αλήθεια καθόλου κολακευτική για ότι έγινε κατά τη διάρκεια της Κατοχής και μακράν πολύ μακράν της θλιβερής πραγματικότητας που είναι ότι οι Χριστιανοί συμπατριώτες μας όταν δεν ήταν αδιάφοροι κατέδιδαν Εβραίους για να πάρουν τις περιουσίες τους, τα μαγαζιά τους, τα σπίτια τους, τα έπιπλα τους. Όχι πως δεν υπήρχαν οι Ήρωες με κεφαλαίο το Η που έσωσαν Εβραίους όπως ο Χατζηγιαννάκης, ο Τσαμπάζης, ο Μπαρότσης, ο γιατρός Παπαθανασόπουλος, που έσωσαν την οικογένεια μου και αν δεν βρισκόταν ο καταδότης κουρέας Ιγγλέσης στην Αθήνα ίσως ο πατέρας μου να μην είχε πάει στο Άουσβιτς.

Θέλω εδώ να διευκρινίσω κάτι πολύ σημαντικό για μένα για να μην παρεξηγηθώ. Δεν κατηγορώ τον μέσο χριστιανό που αδιαφόρησε. Δεν ξέρω τι θα έκανα αν ήμουν χριστιανός και ζούσα εκείνη την εποχή. Μπορεί να δείλιαζα, μπορεί να σκεφτόμουν τα παιδιά μου και να μη έκανα τίποτα ή μπορεί να βοηθούσα. Δεν ξέρω τι θα έκανα καθότι δεν είμαι ήρωας. Οπότε δεν έχω κανένα θέμα με όσους αδιαφόρησαν.

Σίγουρα δεν θα κατέδιδα όπως έκαναν πολύ έλληνες χριστιανοί συμπατριώτες μας καθώς και ορισμένοι εβραίοι, δυστυχώς, όπως ο Κούνιο, ο Αλμπάλα, ο Σατιέλ, ο Χασόν και άλλοι, αλλά όχι  ο ραβίνος Κόρετς όπως βολεύει  να τον παρουσιάζουν συμπολίτες μας που θέλουν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. 

Και εδώ μπαίνει το πρόβλημα που λέγεται Φωτεινή Τομαή του Αρχείου του Υπουργείου Εξωτερικών. Η εν λόγω κυρία προωθεί την ιστορία του Ολοκαυτώματος των Εβραίων  της Ελλάδας και ειδικότερα της Θεσσαλονίκης όπως την βολεύει και όπως βολεύει το ελληνικό κράτος. Όχι μόνον αυτό, αλλά και όταν ασχολείται με ελληνό-εβραϊκού ενδιαφέροντος γεγονότα που διαδραματίστηκαν εκτός Ελλάδας, όπως η εξέγερση των Ελλήνων Sonderkommando, είτε από προχειρότητα είτε από άγνοια αυτά που προβάλει δεν υπάρχουν παρά μόνον στην φαντασία της.

Επειδή «τα γεγονότα είναι ιερά, τα σχόλια είναι ελεύθερα» όπως είπε και ο μεγάλος δημοσιογράφος C.P.Scott παραθέτω τις διάφορες ανακρίβειες και προπαγάνδες που η κυρία Τομαή δημοσίευσε στο βιβλίο που έγραψε μαzί με τον καθηγητή Βερέμη «Οι Έλληνες Εβραίοι στοιχεία της ιστορίας τους μέσα από τα διπλωματικά και ιστορικά αρχεία του Υπουργείου Εξωτερικών» Εκδόσεις Καστανιώτη 2000.

Παρένθεση. Σε ότι αφορά τις ανακρίβειες για την ταινία των Sonderkommando που έφτιαξε η εν λόγω κυρία μπορείτε να διαβάσετε τα άρθρα μου  Η εξέγερση των Ελλήνων Εβραίων στο Άουσβιτς 2. και Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΝ ΖΟΝΤΕΡΚΟΜΑΝΤΟ – 7 Οκτωβρίου 1944. Κλείνει η παρένθεση

Το βιβλίο και οι ανακρίβειες.

Γενική παρατήρηση.
 Πριν ξεκινήσω να διευκρινίσω τα περί εγγράφων που αναφέρονται στο βιβλίο. Το βιβλίο λέει ότι χρησιμοποιήθηκαν 150 έγραφα από τα 1500 που υπάρχουν.[1]

Ερώτηση κρίσεως γιατί μόνο 150 (δηλαδή το 10%) και όχι όλα. Δεύτερο ερώτημα γιατί όταν πήγαν Έλληνες Εβραίοι ιστορικοί να δουν τα αρχεία η εν λόγω κυρία τους είπε θα δείτε μόνο αυτά που είναι στην κατάσταση που έφτιαξα για σας», όχι δηλαδή αυτά που εμφανίζονται στο ευρετήριο του εν λόγω αρχείου.

Πρόλογος σελίδα 11. 
Ο τότε Υπουργός Εξωτερικών Θεόδωρος Πάγκαλος λέει ότι μετά την Πυρκαγιά της Θεσσαλονίκης το 1917 η τοπική αυτοδιοίκηση μερίμνησε αμέσως ώστε όλοι οι Εβραίοι να τακτοποιηθούν.[2] Ουδέν ψευδέστερον. Στο 75% της περιοχής που κάηκε ζούσαν Εβραίοι οι οποίοι όχι μόνο έμεναν  άστεγοι καθότι η κυβέρνηση Βενιζέλου αρνιόταν να παράσχει οποιαδήποτε βοήθεια, αλλά οι περισσότερες περιοχές απαλλοτριώθηκαν.[3] 

Μάλιστα, η κυβέρνηση δεν δεχόταν καν να συναντηθεί με εκπροσώπους της Εβραϊκής Κοινότητας της Θεσσαλονίκης που ήθελαν να διαμαρτυρηθούν. Οι εβραϊκές εφημερίδες που εξέφραζαν τη διαμαρτυρία της κοινότητας λογοκρίνονταν, ενώ δεν έλειψαν και οι φυλακίσεις όποιου Εβραίου διαμαρτυρόταν. Κλασσική περίπτωση αυτή του Γραμματέα της Μακαμπή Ισαάκ Άλβο[4] που το στρατοδικείο τον δίκασε 6 μήνες φυλακή διότι διαμαρτυρήθηκε δημόσια για τις απαλλοτριώσεις των Εβραϊκών οικοπέδων.

Σελίδα 12
Ο κύριος Πάγκαλος λέει πως μετά τον πόλεμο η Κυβέρνηση Παπανδρέου το 1944 ήταν το μόνο κράτος που «πρώτο και μόνο στην Ευρώπη, απέδωσε αμέσως στους δικαιούχους τους τις Εβραϊκές περιουσίες που είχαν κατασχεθεί στη διάρκεια του πολέμου». [5] Ο υπουργός μάλλον δεν είναι ενήμερος για τον νόμο με τον οποίον επιστρέφονται  οι περιουσίες στους Εβραίους. Σύμφωνα με το ΦΕΚ 6/ 27.10.44 η υπουργική απόφαση για την επιστροφή των περιουσιών ακυρώθηκε και στη θέση της μπήκε άρθρο που έλεγε μεταξύ των άλλων ότι όσοι από του επιζήσαντες που επέστρεψαν σε άθλια κατάσταση θα διεκδικούσαν τις περιουσίες τους έπρεπε να καταβάλουν το 5% για έξοδα διαχείρισης, από τα 10% που είχαν δοθεί ως αμοιβή στους καταδότες επί Κατοχής. Για να μη μακρηγορώ μόλις 2% των περιουσιών επεστράφησαν στους  εβραίους.

Σελίδα 22
Γράφει η Κυρία Τομαή επί λέξει: «Γιατί, χωρίς υπερβολή, δεν υπήρξε ελληνική οικογένεια που να μην είχε τη δική της ιστορία στη συγκάλυψη στοιχείων ή στη φυγάδευση Εβραίων»[6] Μέσα στην Κατοχή ιδρύθηκε η Υπηρεσία Διαχειρίσεως Ισραηλιτικών Περιουσιών(ΥΔΙΠ) και σύμφωνα με νόμο όποιος κατέδιδε Εβραίο έπαιρνε το 10% της περιουσίας του. Έτσι εξαφανίστηκαν 12.000 διαμερίσματα και 2.300 επιτηρήσεις.[7] Όσον αφορά την φράση την ίδια που παραθέτω στην αρχή της παραγράφου αυτή είναι ανάξιας απαντήσεως για να μη πω πως θα ήταν για γέλια αν δεν ήταν τόσο τραγικό το αποτέλεσμα. 

Σελίδα 39
Ερχόμαστε στο θέμα του Ραβίνου ΚόρετςΓράφει ο καθηγητής Βερέμης και η κυρία Τομαή για τον ραβίνο Κόρετς: «..παρέδωσε στους Γερμανούς τα μητρώα της κοινότητας..» Η αλήθεια όμως είναι άλλη. Τα μητρώα τα πήραν οι Γερμανοί στις 15 Απριλίου - δηλαδή μερικές μέρες μετά που μπήκαν στην Θεσσαλονίκη- και μάλιστα τη στιγμή που ο Ραβίνος έλειπε στην Αθήνα μαζί με τον Jules Tazartes γενικό γραμματέα  του συλλόγου B’nai Brith και τον γιατρό Χαλεβύ, όπου πήγε να διαμαρτυρηθεί στους Ιταλούς για τον βομβαρδισμό της εκκλησίας Αγία Σοφία στη Θεσσαλονίκη.[8] Για την πράξη του αυτή συνελήφθη και φυλακίστηκε στην Αυστρία για 9 μήνες.   

Σελίδα 42
Λέει ότι «η Ελλάδα δεν είχε ποτέ γκέτο. Είπαμε να λέμε ψέματα αλλά όχι και χοντράδες διότι τα γκέτο της Βέροιας, ή αλλιώς οι οβραϊκές συνοικίες στην Κέρκυρα, Ρόδο, Ιωάννινα κλπ υπάρχουν ακόμη, ως τουριστικά αξιοθέατα. 

Θα μπορούσα να συνεχίσω με τις ανιστόρητες ανακρίβειες του βιβλίου αλλά θα είναι πια κουραστικό. Άλλωστε η βασική μου αντίρρηση όπως είπα και στην αρχή είναι η προσπάθεια της ελληνικής πολιτείας να ρίξει το φταίξιμο στους Εβραίους και να ξεπλύνει τους Χριστιανούς που είτε αδιαφόρησαν είτε κατέδωσαν για να πλουτίσουν. Για να είμαι σωστός η προσπάθεια αυτή ξεκίνησε αμέσως μετά το πόλεμο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το βιβλίο «Ματωμένα Χρόνια» του Σωτήρη Πανταζή. 

Αρκετά πληρώσαμε σε θύματα ας μη βεβηλώνουμε την Μνήμη τους. Τα παιδιά μας, πρωτίστως, αλλά και η ντόπια κοινωνία γενικότερα, πρέπει να μάθουν την αλήθεια ειδικά σήμερα που σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις τρίτο κόμμα είναι η Χρυσή Αυγή. 

Η κυρία Τομαή έχει δείξει, από την ημέρα που ανέλαβε το αρχείο, ότι υποστηρίζει φανατικά τον μύθο  αυτόν, πράγμα που την κάνει ακατάλληλη να  μας εκπροσωπεί, και ποσώς με ενδιαφέρει (όπως ψιθυρίζεται) αν την υποστηρίζει ο ΔΟΛ, ο ΜΟΛ ή ο ΣΜΟΛ. Το να μας εκπροσωπεί η κυρία αυτή είναι προσβολή στους νεκρούς μας! 

Εδώ που τα λέμε η εν λόγω κυρία που δεν τηρεί καν τα επαγγελματικά προσχήματα είναι ακατάλληλη να  διευθύνει το εν λόγω αρχείο σύμφωνα με την πλειοψηφία της τοπικής και της διεθνούς ακαδημαϊκής κοινότητας, αυτό ωστόσο  δεν με αφορά.

 

 

 

 

 

 

 

 




 

 

 

 

 

 

  

 

 

 

 

 



[1] Σελίδα 17 εισαγωγικό σημείωμα της υπηρεσίας ιστορικού αρχείου γραμμένο από την κυρία Τομαή.

[2] Σελίδα 11 πρόλογος υπουργού στην Αγγλική έκδοση.

[3] Ρένα Μόλχο: «Η αντιεβραϊκή νομοθεσία του Βενιζέλου  στον Μεσοπόλεμο και πως η Δημοκρατία μπορεί να γίνει αρωγός αντισημιτισμού.»  Σύγχρονα Θέματα τεύχος 82 Ιούνιος 2003 σελίδες 53-59

[4] «Lettre ouverte a M.Eleuthere Venizelos president du conseil»εφημερίδα Pro Israel Θεσσαλονίκη 15.10.1917 σελ. 5-6.  

[5]  Σελίδα 12 πρόλογος υπουργού στην Αγγλική έκδοση.

[6] Σελίδα 22-23

[7] Mark Mazower “Οι συνέπειες του διωγμού των Εβραίων για την πόλη της Θεσσαλονίκης και Στράτος Δορδανάς «Εξόντωση και λεηλασία: Η Υπηρεσία Διαχειρίσεως Ισραηλιτικών Περιουσιών»

[8] Κληροδότημα Ασέρ Μωυσή σελίδα 105 Αθήνα 2011. «In Memoriam Μικαέλ Μόλχο Β! έκδοση σελ. 52-53